تربیت فرزندی از نسل زهرا(سلام الله علیها

4- نقش تبشیری، تشویقی و تقویتی

مراد از تبشیر، آگاه کردن فرد از آن است که اگرکارخوبی انجام بدهد، در پایان به آن عطیه ای (پاداش) داده خواهد شد و خدای تعالی از این روش برای ترغیب بندگان به امور نیک استفاده کرده است، در آن جا که می‌فرماید: وَ فاکِهَهُ مِمّا یَتخَّیرون و دیگرانی را که در سطوح بالاتری هستند به کسب رضای معبود وعده داده، می‌فرماید:

“رَضی الله عنهم و رَضوا عنه ” و کسب رضایت خدا امرارزشمندی است و لذا در قرآن می‌فرماید:” و رضوان من الله اکبر”

پس می‌توان برای جلب نظر فرزندان به سوی عبادت و نماز، از تبشیر استفاده کرد. مانند پدری که به کودک خود می‌گوید: اگر نماز بخوانی برایت فلان لباس را می‌خرم. او بدین ترتیب از روش تبشیر بهره جسته است، ولی در مورد کودکان باید تحقق وعده‌ها نزدیک و سریعاً قابل حصول باشد.

مراد از تشویق آن است که پس از اتمام نماز به فرزندمان چیزی عطا کنیم. این امر موجب دوام عبادت و استمرار توجه به فریضه نماز می‌گردد.

کودک با دریافت پاداش تمایل بیشتری به انجام عبادت از خود نشان می‌دهد و باید به تدریج که بزرگ تر می‌شود، سخن از اهمیت و فلسفه نماز نیز به میان آورد تا عادت کردن به اقامه نماز همراه با فهم و درک بهتر از این عبادت باشد.

در تشویق کودکان باید دقت کنیم چیزی که در اختیار کودک قرار می‌دهیم مورد علاقه وی باشد. این امر در مورد تبشیر و تقویت نیز صادق است.

منظور از تقویت آن است که در اختیار کودک چیزی را قرار بدهیم که موجب احتمال افزایش رفتار در او بشود و تفاوت آن با تشویق دراین است که تشویق موجب افزایش عمل نمی‌شود، اما تقویت می‌تواند چنین پیامدی را در برداشته باشد. بدین ترتیب اگر چیزی در اختیار کودک قرار بدهیم و باعث افزایش عبادت و نماز در وی بشود، آن چیز نقش تقویت کننده دارد. نتیجه آن که باید برای تشویق و ترغیب فرزندان به امور عبادی از تبشیر، تشویق و تقویت کردن بهره بجوییم و حتماً برای اعطای شی ء به کودک، بر اثر تجربه به امور مورد علاقه وی شناخت پیدا کنیم تا شاهد تاثیر فراوان آن باشیم.

——————–

ادامه در پست های بعدی….